SCLAVI mellus SLAVI

SCLAVI, mellus SLAVI

populi Scythiae Europaeae, qui in Illyricum demigrantes Selavoniae nomen indiderunt Hi e Scythia egressi, Istria occupatâ, sub Iustino Imperatore totâ dein Graeciâ, sub Iustiniano devastarâ, per fratres duos, Lechum Poloniae, Zechum Moraviae Bohemia que regna condidêre, A. C. 550. A' Constantino e Graecia eiecti, A. C. 783. etiam a Ludovico Pio repressi sunt. A. C. 817. postquam Christianam fidem, Bulgarorum exemplô A. C. 807. Urb. Cond. 1618 Olymp. 411. An. 2. suscepissent. Cum iisdem variô Marte bellum gessit Ludovicus II. Imperat. A. C. 858. Cuius demum operâ, per Methodium, quibusdam conversi creduntur, A. C. 862. Iterum coerciti ab Ottone M. A. C. 960. Canutum et Sueonem Danorum Reges summopere infestârunt, circa A. C. 1130. sed Valdemarus regnô potitus, illorum ducem Niclotum, in summas angustias redactum, Christianismum suscipere coegit, A. C. 1161. Raptantem post haec Sclaviam Marchionem Brandeburg. vicit Canutus, A. C. 1200. Postea, cum hactenus proprios habuissent Reges, Hungaris tributarii. Vide in Sclavonia. Maxima ex parte Latina sacra colunt. Linguâ utuntut omnium maxime extensâ: in quâ sacra Cracoviae fieri Iagielo Poloniae Rex, a Ministris e Bohemia evocatis, permisit, A. C. 1431. alias valde extensi, nunc Sclavoniae propriae finibus constricti. De nominis origine vide Aegidium Fletcherum in Russorum Rep. c. 13. Subicitur haec regio hodie partim regno Hungarico, partim Venetis et Principibus Austriae. Duobus praecipus fluminibus tota regio irrigatur, Savô, et Dravô, qui in Danubium corruunt. Sclavonicâ linguâ, quae nonnullis Windisch, et apud Latinos Illyrica appelari putatur, hodie omnium latissime patet, ut quae a mari Adriatico ad Oceanum Septentrionalem extendi videatur. Nam eâ utuntur Istrii, Dalmatae, Bosnenses, Moravi, Bohemi, Lusatii, Silesii, Poloni, Lithuani, Prutheni, Scandinaviae incolae, Russi longe lateque imperantes, Bulgari, multaeque circum vicinae regiones Constantinopolim fere usque, adeo ut eius etiam inter Turcas frequentissimus sit usus. Σχλαβηνοὶ Procopio, Sclavini Iornandi. Vide Cluver. Germ. Ant. l. 3. c. 44. Quare autem Sclavus pro scrvo poni soleat, vide Voss. de vitiis Sermonis l. 2. c. 17. plura apud B. Rhenanum Rer. Germ. l. 1. tit. Sclavini in Boiohemum et Moraviam; it. Sclavini in regionem Vistuianam, seu Poloniam; it. Francorum de Sclavinis victoria, cum Notis Ottonis ICti p. 250. 253. et 285.